بدون عنوان
بدون عنوان کیارش روح و امید زندگی من
مدت زیادیه که نتونستم برات بنویسم. دلیلشم معلومه ولی علاوه بر کار مشغله فکری زیادی هم داشتم. پسر مامان این همه علاقت به خودمو درک نمیکنم. هنوز بعد از این همه مدت به کار کردن من عادت نکردی و هر شب میپرسی مامان فردا کی پیشمه؟ اگرم صبح بموقع حاضر شدن من بیدار بشی فورا از تخت بیرون میای و اگر گریه نکنی قیافه ماتم زده به خودت میگیری.
نسبت به ظاهر من از نظر لباس و چهره خیلی حساسی. وقتی لباس مهمونی یا لباسی که تو دوست داری میپوشم میگی مامان چه خوشگله عروس شدی.گاهی میگی" مامان من بزرگ بشم عروسی میکنم" منم میگم بله گلم. بعد میگی "عروس هم مامان ژیلا باشه." قربون اون دل کوچولوی مهربونت بشم.
کیارش میدونی با این کوچکیت باعث افتخار منی و وقتی توی جمع میبرمت از داشتنت لذت میبرم . هر چند که تمام انرژی منو ازم گرفتی ولی این حس افتخار به اون می ارزه.
خصوصیت بارزت تو این دوران که الان یادمه دقت بالاته. به کوچکترین تغییرات حساسی. به مارکها و لوگوها هم خیلی علاقه داری. لوگوهای مشابه رو فورا تشخیص میدی.
اینم عکسای جدیدت:
