کیارش و حس بزرگی

مامانی پسر، قند و عسل، دیگه رسما رقیب مامان و بابا شدی.

تا تو ماشین میشینی میگی عینک. یعنی عینکتو بده من بزنم. وقتی عینک میزنم برات صاف میشینی و حتی سرتو تکون نمیدی مبادا که عینک بیفته. خلاصه که کلی احساس خوش تیپی می کنی. به کلاه هم که خیلی علاقه داری و میری از کشوت کلاهو میاری و سرت می ذاری بعدش هم یا به من میگی آینه یا خودت می دوی میری خودتو تو آینه نگاه می کنی. بابا خوش تیپ.

انگار روی فرش قرمز ایستادی. برد پیت مامان

تو پارک وقتی سوار تاب میشی دیگه نمی خوای پیاده بشی. ما هم هفته پیش رفتیم و یک تاب زرد و قرمز برات خریدیم تا هر چقدر دلت می خواد بازی کنی ولی انگار تاب توی پارک یک چیز دیگه است. تو خونه بابایی هم که معلومه دیگه، دایی رامینو که می بینی میگی "تاب بده". وقتی که من روی مبل مینشستم از بچگی با پاهام برات سرسره درست میکردم الان هم میای روی مبل و میگی "سرسره" البته که قدت بلند شده و مثل بچگیهات مزه نمیده. روزانه هم که تو خونه بابایی جیره آب بازی داری و حسابی کیف میکنی. چند روز پیش با مامان زهره بردیمت پارک نبوت که توش یک فواره خیلی بلند داره و باد که می وزه آبو می زنه تو صورت آدمایی که نزدیکش هستن. اونقدر با این فواره و اون قسمتی که خیست میکنه ذوق می کنی که حد نداره. راستی برام جالبه که حس ترس و درد رو درک میکنی و اسمشونو میگی. مثلا پات که به تخت میخوره میگی:" پا، درد" یا صدای بلند که میاد میگی "ترسید".

پسر کوچولوی من، قبلا به کارتن خیلی علاقه نداشتی و بیشتر از شاید یک دقیقه نگاه نمی کردی ولی یکی دو روزه که کنترلو میدی دستم و به من میگی "داتون". البته باز هم طولانی نگاه نمی کنی و شاید 3 یا 4 دقیقه هم نشه ولی با علاقه می خندی و به من نگاه میکنی و برای من هم به زبون خودت تعریف میکنی و دوست داری من هم باهات بخندم خوشگل مامان. امیدوارم که همیشه لبات بخنده و غصه‌ها سراغت نیان. تنها آرزوی مامان شاد بودن توئه پسرم. دوست ندارم نابغه باشی و یا تو مدارس و دانشگاههای برتر درس بخونی و بهت سخت بگذره چون مامان تجربه اینها رو داره و خیلی جالب نیست. دوست دارم همه چیز تو زندگیت نرمال باشه و با خوشی و احساس واقعی شادی و خوشبختی زندگی کنی.